Dwójka : No i .... Bailando

Moja przygoda z Richardem zapowiadała się bardzo ciekawie . Najpierw poznaliśmy się w kawiarni, przy okazji poznałam jego najlepszego przyjaciela Sevcia, a następnego dnia wyznaje mi miłość . Wszystko to działo się jak w istnym kalejdoskopie . Jak to powiedziała moja najlepsza koleżanka Lola : " No i Bailando . Dobrze idzie nie martw się" . Tak bardzo tęsknie za moimi przyjaciółmi i za Polską, tamtejszym klimatem . Teraz już jestem w innym świecie - Niemcy - to teraz moje nowe życie, nowe znajomości, nowe przyjaźnie i coś jeszcze - MIŁOŚĆ - coś czego się nigdy nie spodziewałam, że może przyjść w takim szybkim tempie . Przyzwyczaiłam się do tutejszego klimatu i życia, które " zapierdzielało" najszybciej jak potrafiło . Tutejsi ludzie to naprawdę fajne istoty jakie mogłam spotkać . Ale wracajmy do mojej przygody z Freitagiem . Znaliśmy się zaledwie dwa dni, a zdołaliśmy się poznać naprawdę dobrze jak na drugi dzień znajomości . Fakt może to odnieść w późniejszym czasie konsekwencje, ale to nie moja wina, że moje serce właśnie pokochało tego osobnika, który w dodatku jest skoczkiem narciarskim i nawija po niemiecku jak najęty . Jak już zacznie mówić to taśma mu się nie urywa, trudno mu przerwać . Postanowiłam, że wybiorę się dzisiaj na miasto z moją psiapiółą Lolą na zakupy . Chciałam jej opowiedzieć co się wydarzyło przez ostatnie dni . Najpierw udałyśmy się do galerii handlowej, następnie do kawiarni. Po tym wszystkim wróciłam do domu . Kiedy weszłam do pomieszczenia rodzice zwrócili na mnie uwagę . Weszłam niepewnie . 
- Gdzie byłaś ? - zapytała mama 
- Z Lolą - odpowiedziałam niepewnie
- A myśleliśmy, że z Richardem Freitagiem - powiedział ojciec
Myślałam, że zapadnę się pod Ziemię . Skąd wiedzieli, że wczorajszy wieczór spędziłam z Richem . Przecież nie było ich wczoraj w domu . Wszystko wychodziło na to, że mnie śledzili . To przecież do nich niepodobne 
- Skąd o tym wiecie, co  ? - zapytałam z lekkim poddenerwowaniem . 
- Widzieliśmy was wczoraj razem - odpowiedziała mama 
- Czy wy mnie nie śledzicie ?
- Martwimy się  o ciebie dziecko - stwierdził ojciec
- Ale nie musicie sprawdzać co robię i z kim przebywam - krzyknęłam 
- Chyba masz rację zbyt przesadzamy - zwróciła się mama do ojca - Powinniśmy odpuścić, nie jest już małą dziewczynką, którą trzeba pilnować na każdym kroku . 
Spojrzałam na mamę z wzrokiem pełnym wdzięczności . Po czym udałam się do mojego pokoju . Usiadłam wygodnie na łóżku włączając mojego laptopa, aby porozmawiać z Richem na Skype . Szybko zadzwonił . Kiedy zobaczyłam jego twarz z ślicznym uśmiechem i dołeczkami na twarzy czułam jak się rumieniem 
-Hej słońce - powiedział machając mi do kamerki 
-Hej przystojniaku - odpowiedziałam mu z uśmiechem 
-Szkoda, że nie możemy się w realu zobaczyć tylko przez kompa - powiedział opuszczając lekko głowę
-Nie smuć się - pocieszyłam go - Jak wrócisz z Klingenthal to na pewno się spotkamy . 
-Już nie mogę się doczekać - powiedział - Tak bardzo tęsknię księżniczko - powiedział po czym jego oczy napełniły się łzami 
-Nie płacz bo i jak się rozpłacze - powiedziałam łamiącym głosem 
-Zachowujemy się jak dzieci - powiedział przez łzy wymuszając uśmiech
Uśmiechnęłam się na te słowa . 
-Bardzo chcę ci teraz dać buziaka - powiedział 
-Ja też - powiedziałam - Tak bardzo chcę się do Ciebie teraz przytulić - powiedziałam z niepewnością w głosie 
-Jak wrócę to Cię wyściskam tak bardzo jak będę potrafił - powiedział 
-Cieszę się - odpowiedziałam 
-Muszę już wracać, trener wzywa mamy mentalne zebranie - powiedział 
-Przecież to twoja praca - odpowiedziałam - Idź bo chyba się nigdy nie rozstaniemy 
-Pa skarbie, będę tęsknił 
-Ja za Tobą też kocie 
Po czym udałam się do salonu z słuchawkami w uszach . Wzięłam sobie butelkę wody mineralnej i udałam się na małą przejażdżke rowerem . Przejechałam chyba prawie niecałe 10 km . Wróciłam prawie wieczorem . Kiedy podjechałam rowerem na podjazd zauważyłam czarny samochód na podjeździe . Przecież to nie mógł być Richard, miał dopiero wrócić dopiero w sobotę . Kiedy weszłam do domu zauważyłam, że nikogo nie ma . Po chwili z salonu wyłonił się Richard z bukietem czerwonych róż . 
-Hej słońce - powiedział 
-Ale... co ty robisz .... miałeś być dopiero w sobotę - powiedziałam 
-Trener widział, że bardzo za Tobą tęsknię, więc stwierdził, że odpuści mi konkurs, abym mógł się Tobą nacieszyć
-Nie powinieneś ...
Przerwał mi całując . 
-No dobrze zostajesz, ale na kolejnym konkursie masz już się wstawić zrozumiano ? - zapytałam z pogardą w głosie 
-Oczywiście